Michael van Gerwen stond weer eens in de finale van een major, deze keer de World Matchplay. In een week tijd zagen we een strak gooiende Van Gerwen, een slecht scorende versie, een wedstrijd waarin de dubbels maar niet konden worden gekocht én een enerverende finale. Dat ‘Mikey’ überhaupt in de eindstrijd stond, is tekenend voor de huidige top in het darts.
Er is sinds vorig jaar één constante factor, een waar ik na de World Grand Prix al voor had gewaarschuwd: Luke Humphries. De Brit lijkt als enige comfortabel tussen de 102 en 110 gemiddeld te gooien, afhankelijk van zijn gedrag op de finishes. Hoewel nog niet even imponerend als voorgangers Phil Taylor en MVG, blijft hij de enige echte wereldtopper in de huidige mondiale dartssport.
Luke Littler, Van Gerwen, Michael Smith, Rob Cross, Gerwyn Price, noem maar op: allemaal hebben ze om onverklaarbare redenen ieder groot toernooi wel iets waardoor ze een niet te verliezen wedstrijd spannend maken of zelfs in de prullenbak gooien.
Mogen we daar bij Littler vanwege zijn jonge leeftijd nog een kanttekening bij maken, de andere namen zijn allemaal oud en wijs genoeg om te kunnen en moeten leveren op het moment sûpreme.
Verandering van gedachten
We zijn als Nederlanders in het vorige decennium natuurlijk strontverwend geraakt door een strijdlustige, kannibalistische Van Gerwen die alles en iedereen met huid en haar wilde opvreten. Hoge gemiddeldes waren een must, anders was een overwinning voor Michael zelf niet eens waardevol.
Het beïnvloedt nog steeds de manier waarop we naar de Vlijmenaar kijken. Bij mij in ieder geval wel: nog steeds vind ik gemiddeldes tussen de 105 en 110 normaal, al kom ik de laatste maanden ietwat tot inkeer. Ik besef me steeds meer en meer dat die tijd niet meer terugkomt. Niet van Mikey zelf, noch van anderen: de tijden dat Peter Wright, Gary Anderson en Taylor 20 legs lang 110 gemiddeld gooiden tegen een opponent om te constateren dat ze uiteindelijk alsnog verloren, is voorbij.
Als je nu op grote toernooien de hele week tussen de 100 en 105 gemiddeld gooit, is de kans nagenoeg 100% dat je het toernooi wint. De enige maar: Luke Humphries. ‘Cool Hand Luke’ is de enige die nog een versnelling extra heeft in de huidige dartstop.
Eenkoppige wereldtop
Van Gerwen startte de Matchplay prachtig tegen Littler, met een strakke worp, slechts één of twee ‘Moderne MVG-legs’ waarin hij onverklaarbaar veel dubbels miste en een vastberaden mindset.
De tweede ronde tegen Joe Cullen was een verraderlijke. Tegen een immer blaffende, maar letterlijk nooit bijtende hond is het immers lastig om jezelf op te laden. Datzelfde kon gezegd worden van de kwartfinale tegen Andrew Gilding, die over zo’n lang format natuurlijk nooit aan kon blijven haken.
De halve eindstrijd tegen Michael Smith werd smaakvol. Van Gerwen had al ruim voor de spanning in het duel terugkwam aan een biertje moeten zitten als winnaar, maar een werkelijk schandalig vertoon op de dubbels verhinderde dat. Des te paradoxaler was het dat juist een prachtige 136-finish uit het niets de tweestrijd in het slot gooide.
Dus kwam het aan op de finale, die vijftien legs lang eigenlijk geen finale was. Ofja, had moeten zijn. Deze keer was het namelijk Humphries die MVG in leven liet. En net op het moment dat Van Gerwen zijn vierde Matchplay op zak leek te gaan steken, kwamen daar drie ‘Moderne MVG-legs’.
Zonde voor de nummer drie van de wereld, wel een terechte weerspiegeling van de huidige wereldtop. Die bestaat in het darts anno 2024 namelijk maar uit één speler: Luke Humphries. De rest mag hard, héél hard gaan werken om de wisselvallige momenten uit hun spel te gaan halen, anders zitten we jarenlang naar dominantie van Humphries te staren.
